Andere IJstijden.

Aan het einde van de Loevenhoutsedijk, ter hoogte van het muziekhuis/oude badhuis, waren tot ver in de jaren '60 weilanden, sloten en boerderijen. Een dochter van boer Griffioen runde aan de Sint Anthoniedijk met haar partner een veehandel, een speeltuin met zwemplas en een natuurijsbaan.

Aan de Inundatiekade lag voor het spoorviaduct (nu Brailledreef) IJsbaan Siberië. Onder het viaduct door was ter hoogte van de van der Mondestraat ijsbaan Arosa, die later naar de Gageldijk is verhuisd. Sint Moritz was de gezelligste ijsbaan. Een ovale baan, met in het midden een piste voor kunstrijders die daar op de tonen van de koekoeks wals hun kunsten konden vertonen. IJsbaan Siberië was een lange baan, die 's avonds matig verlicht was, maar zeer geschikt voor langebaanrijders.

Op de dag schaatsten we op de bevroren sloten in de polder, mooie lange sloten, waar je snelheid kon maken. Als je (nog) niet zo goed kon schaatsen ging je met een stoel het ijs op en probeerde je staande achter de stoel de kunst van het schaatsen aan te leren. We schaatsten op houten Friese doorlopers die je met linten onder je schoenen moest binden. Als je een tijdje geschaatst had gingen die los zitten en schaatste je meer op de binnenkant van je schoenen dan op de ijzers. Als je tegen donker naar huis ging waren de nat geworden linten meestal bevroren en kreeg je ze met je koude handen niet meer los. Met de schaatsen onder je voeten liep je dan naar huis en ging je, met je schaatsen op een krant, voor de kachel zitten om de linten te ontdooien. 

‘S- avonds liepen er massa’s mensen met schaatsen om hun nek over de Loevenhoutsedijk. De meesten  gingen naar Sint Moritz. Wij liepen met de massa mee, maar geld om een kaartje te kopen was er niet altijd, dus glipten wij via de ons bekende weg naar binnen. Eenmaal op de baan maakten we slierten en reden we rondjes. Bij ieder rondje moest je vier keer een bocht nemen. Jongens die de “beentje over techniek” niet onder de knie hadden gingen meestal onderuit of reden het hek in. Onze buurman Evert Dekker was een van de betere schaatsers, die kon op zijn rondrijders (een soort kunstschaats) achten in het ijs draaien. Dat vonden we geweldig. Er was ook een kantine, daar kon je warme chocolademelk en ander lekkers kopen. Je kon er ook rond een houtkachel zitten. Die kachel was op een keer zó opgestookt, dat er schoorsteenbrand uitbrak. Door snel te handelen wist het personeel de brand met emmers water te blussen.

Al vroeg in de winter zetten de eigenaren het weiland onder water, in de hoop dat het snel en hard zou gaan vriezen, want dat was kassa. Het kon in die tijd behoorlijk vriezen, maar een dun laagje ijs was voor hen al voldoende om de ijsbaan te openen. Toen op een keer de dooi was ingetreden, werd op een woensdagmorgen naar onze school gebeld met de mededeling dat we die middag gratis bij Sint Moritz mochten schaatsen, maar toen we daar kwamen stond het water er dik op en was het ijs al zacht.

Een goede winter was voor de boeren een prima aanvulling op hun jaarinkomen. Zo goed, dat de naar Canada geëmigreerde eigenaar van Sint Moritz er altijd even voor terug kwam. Het kon er erg druk zijn, op een keer was het aan de loketten zo druk, dat de politie er aan te pas moest komen om de orde te bewaren. Maar daar hadden wij geen last van, wij wisten de weg.

G.v.V. 

Artikel Oud Utrechter 2015 - De ijsbaan St.Moritz

Na de oorlog verhuisden wij naar de eerste nieuwbouwwijk bij de Roode Brug. Op de fiets bereikbaar vanuit de St. Jacobsstraat door de landerijen van de hoveniers. Uit mijn slaapkamer keek ik richting stad, de Domtoren stak er bovenuit en wanneer het donker werd, kon ik op de verlichte wijzerplaat zien hoe laat het was.

Later in de avond als de wind zuid-west was, hoorde je de geluiden van het Centraal Station. “Dienstmededeling voor de perronopzichter van het eerste perron...... enzovoort.” Een stoomlocomotief die daar vertrok, hoorde je in de verte aankomen. De spoorbrug over de Amsterdamsestraatweg maakte veel lawaai en even later kwam dan de goederentrein puffend langs.

Maar in de winter, bij noordoosten wind, kwam het geluid uit de polder. Dat geluid klonk letterlijk en figuurlijk als muziek in je oren, The Cuckoo Waltz, Vaya condios, A Guy is A Guy; IJsbaan St. Moritz was open!  De ijsbaan lag op de hoek Sint Anthoniedijk / Inundatiekade.

Mensen met schaatsen om hun nek, liepen over de Roode Brug richting deze ijsbaan. Bij de ijsbaan moest je een klein bruggetje over met links de kassa en dan,...... ja dan één groot feest, een prachtige baan op een ondergelopen weiland met in het midden een bunker.

De muziek kwam uit twee grote hoornluidsprekers die links en rechts in de hoek aan een paal hingen. In de kantine op een tafeltje de 78 toeren platenspeler, bediend door een lid van de familie die volgens mij daar ook woonde. Een beker warme chocolademelk en een sprits en dan weer op de baan lange slierten maken, krijgertje spelen, maar ook gewoon rondjes schaatsen.

Je ontmoette daar je vrienden en vriendinnetjes, vele afspraakjes werden daar gemaakt. Soms liep het uit op een vaste verkering onder wie ondergetekende. Schrijver (ster) onbekend.