Het oude kaaspakhuis aan de Jagerskade.
Een klein gedeelte van het huidige Vechthuis werd aan het eind van de zestiende eeuw gebouwd. Dat gedeelte is het gebouw met de trapgevels dat tussen de andere huizen aan de Jagerskade stond. Door de jaren heen heeft het verschillende functies gehad. Het deed onder andere dienst als woonhuis, plavuizenbakkerij, smederij, handkarren verhuurbedrijf en als laatste een kaaspakhuis.
Er werd nog wel eens ingebroken in het kaaspakhuis. Het is een keer voorgekomen dat een viertal mannen en een vrouw door de politie zijn aangehouden die kazen hadden gestolen. De vrouw van een der dieven had de kazen in een kinderwagen gestopt en met kinderdekentjes bedekt. De politie vond dit transport in de nacht een beetje vreemd en besloot het vijftal aan te houden. Toen de politie de kinderwagen controleerde, kwamen vier kazen te voorschijn. De kazen werden in beslag genomen en de daders zijn aangehouden.
Het kaaspakhuis stond vol met stellingen, met daarin verschillende soorten kazen. Als 11-jarige heb ik daar, midden jaren vijftig, op de woensdagmiddag en zaterdagmorgen een poosje gewerkt. Mijn taak was kazen wassen en keren. De kazen die binnen handbereik lagen waren makkelijk te keren, maar de kazen die wat hoger in de stelling lagen, moest ik staande op een bankje boven mijn hoofd van de plank aftrekken. Dan trok ik de kaas met beide handen van de plank, liet die op mijn hoofd zakken, keerde hem om en schoof hem dan voorzichtig van mijn hoofd weer de plank op.
Voor de kazen die nog hoger lagen had ik een wankel houten trapje, dat was wiebelen. Het was zwaar werk, want de kazen hadden een gewicht van 12 tot 18 kilogram. In het begin van het rijpingsproces waren de grootste kazen nog wat zacht. Ook wilden ze bij het keren nog wel eens doorbuigen. Het is me éénmaal overkomen dat ik zo'n zware kaas uit mijn handen heb laten vallen, met het gevolg dat de kaas scheurde. Gelukkig deed de kaasboer daar niet moeilijk over, hoogstwaarschijnlijk niet, omdat hij kaas ook in stukken verkocht.
De kazen werden gewassen met een mengsel van water en slaolie. Iedere keer dat ik kwam, kreeg ik daar dezelfde emmer en poetslap (dweil) voor. Op het laatst was het net bagger en zo ook mijn kleding en mijn haar. Als beloning kreeg ik altijd twee bruine boterhammen met kaas. Zaterdags kreeg ik een stuk kaas mee naar huis. Het reinigen van mijn kleding kostte meer dan dat het opleverde, dus moest ik er van thuis mee stoppen, wat ik toch wel jammer vond.
Lang nadat ik er mee gestopt was, is de bebouwing aan de Jagerskade afgebroken. Het kaaspakhuis stond ook op de slooplijst en heeft het maar een haar gescheeld of het historisch waardevolle pand was ook tegen de vlakte gegaan. Er is toen tegen gehouden, doordat enkele ambtenaren en particulieren de sloopplannen wisten te verijdelen.
Bouw en Woningtoezicht gaf in 1972 opdracht tot restauratie.
G.v.V.
Het pand met de trapgevel is het oude kaaspakhuis. Na de sloop van de andere woningen werd het oude kaaspakhuis overeind gehouden door het te stutten.
Krantenartikel.
Ton en zijn vrouw Mieke van Doorn waren de eerste die het gerestaureerde gebouwtje betrokken. Zij gaven het gebouw de naam Het Vechthuis en hebben het geschikt gemaakt voor het houden van recepties, partijtjes, en soosavonden. Toen ze het gebouwtje betrokken, was Ton een bijna afgestudeerd econoom en Mieke was tot haar huwelijk kleuterleidster geweest. Het paar had een zwak voor historische huizen. En niet alleen een zwak, maar ook gevoel voor om het interieur aan te passen aan de nieuwe functie van Het Vechthuis.
Na dat zij de economische eigendomsrechten hadden verworven zijn Mieke en Ton een half jaar lang, dag in dag uit aan het werk geweest. De twee kinderen, negen maanden en twee jaar oud, deden hun slaapje op de zolder van het pand. Mieke stikte zo’n vijftig meter gordijnstof en maakte zelf alle lampenkapjes. Ton deed zelf zwaar graafwerk voor de riolering (zo’n 25 meter) en timmerde en metselde zoveel mogelijk zelf. Ton zijn vader metselde de open haard en Ton ontwierp zelf de grote bar. Er ontstond een geweldige samenwerking met de aannemer en monumentenzorg.
De feestruimte bood plaats aan zo’n tachtig mensen. Er mocht langs de Jagerskade geparkeerd worden en na afloop van een feest passeerden de bezoekers, die vanwege eenrichtingsverkeer verplicht richting Marnixlaan moesten rijden, nog even verplicht de Utrechtse bezienswaardigheid: de rosse wiebelschuiten aan het Zandpad.
Boven de ingang van de prachtige gevel was een gietijzeren levensboom aangebracht. De luiken en de levensboom sloten goed aan bij de toen nog landelijke omgeving. Als je binnenkwam bevond zich rechts in de zaal een verhoogd gedeelte met een vloer van brede, houten planken, waarop tafels en stoelen waren geplaatst. Vanaf de verhoging had je een aardig zicht op het gebeuren in het lagere gedeelte, waar de bar en de open haard stonden.
De hardhouten trap, uitgevoerd in ouderwetse stijl, leidde naar de zolder, die later werd ingericht als ruimte voor vergaderingen. In het lagere gedeelte was de vloer belegd met plavuizen, afwisselend rood en blauw. Die tegels kwamen uit het pand zelf. Centraal in het lage gedeelte stond een schouw, die afkomstig was van een gesloopte boerderij die langs de Vecht had gestaan.
Nog voor dat Ton en Mieke klaar waren met de aankleding van het receptiepand, stonden er al mensen voor de deur die er een feestje wilden geven. Ze waren afgekomen op het bescheiden bordje naast de deur, dat voorbijgangers attent maakte op de mogelijkheden van Het Vechthuis.
Het echtpaar was ook trots op de toiletten, die zagen er prachtig uit. Daar was veel werk aan geweest, want geen muur liep recht in het stokoude huis.
Later is het pand overgegaan naar: Catering de Reiger en is het Vechthuis uitgebreid met een aantal panden en zalen tot Party en congrescentrum Het Vechthuis.
In 2017 is Het Vechthuis verkocht en is het afwachten wat er mee gaat gebeuren.
Ton en Mieke van Doorn waren de eerste die het gerestaureerde gebouwtje betrokken. Zij hebben het interieur geschikt gemaakt voor het houden van recepties, partijtjes, vergaderingen en soosavonden. Na een grondige restauratie stond er een prachtig gebouw. Later is het pand overgegaan naar Catering de Reiger en is het uitgebreid met een aantal panden en zalen tot Party en congrescentrum Het Vechthuis. In 2017 is Het Vechthuis verkocht, het is afwachten wat er mee gaat gebeuren.
Reactie plaatsen
Reacties