Brugwachter opa Veen.

Door Riet en Frits van Veldhoven – Kersing  Rotterdam. 

Dit artikel heeft gedeeltelijk in de oud Utrechter gestaan, maar de schrijver wist ook de website de oude Roode Brugbuurt te vinden en heeft ons het artikel met toevoegingen en foto's toegezonden. De schrijver: Bij het lezen van de website de oude Roode Brugbuurt kwam ik een artikel over de Roode Brug tegen, met daarin het model zoals deze rondom de tweede wereldoorlog geweest is, dus twee bruggen eerder dan de huidige brug . 

In ons familie-archief hebben wij een gescande afbeelding van een schilderij van de oude Roode Brug, die is gemaakt omstreeks 1950. Het schilderij werd geschilderd door Kick Tielkemeier en is 400x300 mm groot. Tielkemeier woonde na de tweede wereldoorlog met zijn vrouw in een nog varende tjalk en lag zomers aan het jaagpad in Loenen. In de winter lag de tjalk in het aanlegkommetje ten noorden van de Roode Brug, aan de zijde van de politiepost. Boven de politiepost woonde de brugwachter.

De bevolking van Loenen en omstreken heeft veel schilderstukken van Tielkemeier gekocht, want hij was heel productief in de omgeving van de Vecht Met veel moeite hebben wij een kleinzoon van de schilder kunnen traceren in Huizen, die ons een foto heeft gestuurd van de tjalk in Loenen waarop zijn opa op het dek zit te schilderen. Van deze foto is een legpuzzel in de handel gebracht door de bekende firma Ravensburg en na het leggen van de puzzelstukjes geeft het een aardig beeld van de situatie in de zestiger jaren in Loenen . 

De opa en oma van mijn vrouw, Marie en Cornelis Veen, zijn beide rond de eeuwwisseling geboren in de wijk Lombok in Utrecht. Opa vaarde als schipper op de kleine beroepsvaart in de Provincie Utrecht en heeft jaren lang bakstenen vervoerd voor de bouw van het NS-gebouw aan het Moreelsepark in Utrecht. Na zijn huwelijk is opa omstreeks 1930 naar de wal gegaan en is daar brugwachter geworden, want oud schippers kregen altijd voorrang bij de benoeming van een nieuwe brug- of sluiswachter, omdat die ervaring hadden met de scheepvaart. In de beginjaren had opa nog geen vaste brug en stond hij ook vaak bij de bruggen aan de Leidseweg. Langs de Leidseweg liep de Leidse Rijn, die toen druk bevaren werd. Vanuit de Catharijnebrug kon je via de Leidse Rijn onder het stationsspoor door naar het Merwedekanaal of naar Oog in Al. Mijn opa kwam in 1948 voor vast op de Knollenbrug. De Knollenbrug lag tussen de Lauwerecht/Brugstraat en de Zeedijk, waar opa en oma het witte huisje naast de Lubro bakkerij bewoonden, het huisje dat er nog steeds als een monument bewoonbaar aanwezig is. De Knollenbrug is al heel lang verdwenen en vervangen door de Stenenbrug, de brug die de Adelaarstraat met de Kaatsstraat verbindt. 

Na een aantal jaren verhuisden mijn oma en opa naar de Roode Brug en kwamen ze te wonen boven de politiepost. Omdat de brug bij het openen aan twee kanten omhoog moest, deed opa dat samen met nog een brugwachter en als die brugwachter vrij was, deed oma de oostkant van de brug en opa de westkant. Het was in die tijd heel erg druk op de Vecht, met beroepsvaart vanaf Amsterdam, via de Weerdsluis, Catarijnesingel, Vaartse Rijn, Vreeswijk en dan door naar Duitsland of België. Op deze standplaats van de Roode brug leerde opa in de winter de kunstschilder kennen, als de tjalk daar weer had aangelegd. In zijn spaarzame vrije dagen deed opa wel eens technische klusjes aan boord van het tjalkschip en hiervoor heeft hij het schilderij van de Roode Brug gekregen. Het originele schilderij hangt bij een nicht van mijn vrouw, zij is een dochter van de oudste broer van opa. Wanneer je goed kijkt naar de afbeelding, dan zie je een vrouw op de brug lopen met een vissersmutsje op, dit kwam op deze locatie veel voor in die tijd, omdat Katwijkse vissers met hun boot via de Leidsche Rijn wekelijks naar Utrecht kwamen, om in de Weerdsluis, aan de noordzijde met de getrapte beschoeiing, hun zeevis te verkopen vanaf de aangelegde boot, die tijdens het schutten van de sluis telkens omhoog en omlaag ging. 

Al voor de tweede wereldoorlog kreeg opa van het gemeentebestuur al de opdracht om de toen al aangroeiende hoeveelheid “woonarken” aan het zandpad te laten vertrekken uit de Vecht. Ook toen al, was dat een moeilijke opgave en driekwart eeuw later is dat werkelijkheid geworden.

Na de oorlog werd opa hoofdsluismeester op de Weerdsluis en zouden opa en oma op de Bemuurde Weerd een woning krijgen, helaas hebben zij dat niet meer mogen beleven, in begin zestiger jaren is opa plotseling, op de dag dat hij 60 jaar werd, overleden in het sluishuisje van de Weerdsluis. Na opa's dood is oma voor de huisvesting weer terug gegaan naar Lombok, waar al haar familie nog woonde. 

De oude Roode Brug, een periode in een menselijk geschiedenis, nu zijn we alweer twee bruggen verder op die locatie en uiteindelijk is de brug toch nog rood geworden. Het is mooi dat in de website de oude Roode Brugbuurt de historie blijft bewaard, waardoor de vergankelijkheid niet helemaal vergeten zal worden.