Orgelman Kentie/ Hans Kentie even terug op zijn ouwe stekkie.

De Anthoniestraat is in 1976 vervallen verklaard en werd de Loevenhoutsedijk doorgetrokken tot aan de Roode Brug. 

Ik was bevriend met zijn broer Frans en kwam daardoor wel eens bij hem thuis. Wat me altijd is bijgebleven, is dat zijn vader orgeldraaier was. Zijn vader, meneer Willem Kentie, duwde samen met een paar broers vanaf zijn huis het draaiorgel (een duwwagen) door de straten van Utrecht. Aan het eind van de draaidag duwde ze het draaiorgel weer naar huis. Dat was een zwaar karwei. Meneer Kentie draaide zelf aan het zware wiel en deed dat altijd met hoog opgerolde mouwen, zodat je goed zijn enorme spierballen kon zien. Orgel draaien was een vak, want je moest in het juiste tempo aan het grote wiel draaien om de juiste tonen te laten horen. Je moest een goed gehoor voor muziek hebben. De draaiorgels waar de gebroeders Kentie mee gelopen hebben, werden gehuurd en dat waren niet de minste.

Omstreeks het jaar 1956 hebben de gebroeders het beroemde draaiorgel “de Zeventiger” een tijdje gehad. Dit oorspronkelijke Gasparini-orgel werd omstreeks 1910 gebouwd. Na een verbouwing in 1918 door Bursens uit Antwerpen werd het orgel verkocht aan Louis Holvoet uit Rotterdam. In de jaren '80 werd het in slechte staat verkerende orgel aangekocht door het Museum van Speelklok tot Pierement in Utrecht. De oorspronkelijke staat werd zo veel mogelijk teruggebracht.

Het orgel draaien maakte veel indruk op mij. Mijn kinderwens was om later ook orgeldraaier te worden, want dat zag ik helemaal zitten en je kreeg er ook nog spierballen van. Na een zware werkdag gingen de broers altijd bij meneer Kentie thuis aan de eettafel zitten en werd het opgehaalde geld op tafel uitgelegd, een grote hoeveelheid kwartjes, dubbeltjes, stuivers en centen. Ik mocht ook weleens helpen met sorteren en als het geld gesorteerd en geteld was, werd het minus de gemaakte kosten, verdeeld onder de broers. Zelfs voor mij was er dan een kleinigheidje.

GvV.