Poldergemaal Loevenhoutsedijk.

Vanaf de Roode Brug gezien, was net voorbij het badhuis van het Anthonieplein links van de weg een vaten makerij.  Aan de rechterkant stond een woonhuis, met daarnaast een poldergemaal  en daar voorbij links, een schutsluisje. Voorbij het poldergemaal ging je de polder in (onze speeltuin), waar de weilanden tot aan fort Ruijgenhoek reikten. In de polder waren veel visrijke sloten.

Het poldergemaal werd in 1880 gebouwd. Davelaar was de eerste beheerder, daarna de familie Advocaat. Het huis dat er op de foto riant uit ziet, was eigenlijk een simpel huis, beneden een alkoof en boven 1 slaapkamer, maar wel met een mooie tuin. Het was een koud huis, want de buitenmuren waren slechts 1 steens gemetseld met IJsselsteentjes en als het hard regende liep het water niet alleen in de sloot, maar ook langs de muren naar binnen. Nadat  Advocaat wat verbouwingen had gedaan is het een gerieflijke woning geworden.

In 1931 werd zoon Arie daar geboren. Een groot gedeelte van zijn schooljaren heeft Arie op de Anthoniedijkschool doorgebracht. De onderwijzers waren van de Ven, Rolman, Bosman en van der Zee. De heer van Riel was het schoolhoofd, die rechts naast de school woonde. Zijn medeleerlingen waren onder andere: Bep de Rooy,Thea v.d. Ham, Trui Foppen, Jan Leffef, Kees van Dam en Dirk van de Grift.  In 1943 werden school en woning door de Duitsers gevorderd en moesten ze naar een school in de Amandelstraat in Ondiep. De weg naar school was over de Roode Brug, via het zogenaamde laantje (nu Anton Geesinkstraat). Langs het Laantje stonden grote bomen, die voor het einde van de oorlog allemaal gesneuveld waren voor brandhout. De school aan de Amandelstraat werd op een gegeven moment ook door de Duitsers gevorderd en hadden ze geen school meer. Ze zijn toen maar thuis gebleven. 

Slimme visser.

De heer Advocaat was verantwoordelijk voor het op peil houden van de waterstand in de polder en regelde dat, zoals ik dat als jochie zag, met grote machines en een schutsluisje dat hij met de hand bediende. Via de sluisdoorgang stroomde het overtollige water vanuit de polder, via de sloot die er gedeeltelijk nog ligt, naar de Vecht.

Als de heer Advocaat ging malen, kwam het water in beweging en kwamen met die beweging de daar aanwezige vissen naar boven. Maar voordat hij ging malen, liet hij over de breedte van de sloot tot net onder de waterspiegel een net zakken. Vissen die daar boven kwamen bleven op het net liggen.

Dan haalde hij na enige tijd het net weer op en deed hij de vissen in een grote bak, om ze te verkopen aan de mensen in de buurt. Een slimme buurtbewoner, Hannes van de Wurf van de Hoogstraat 75, wist daar ook wel raad mee. Als  Advocaat even uit het zicht was, legde Hannes snel een ladder over de sloot, liep dan snel de ladder op en prikte hij met een hooivork de grootste vissen van het net af.

Reuzen paling.

Bij het watergemaal was een houten bruggetje, met aan weerskanten laag water. In dat water stond veel riet, waar we  een polsdikke paling tussen zagen worstelen. Snel renden we naar huis en vertelden we het tegen buurman Hatzmann. Nieuwsgierig als hij was, liep hij met ons mee naar de plek, maar daar aangekomen zagen we de paling niet meer. Maar de buurman liet zich niet foppen, hij deed zijn schoenen uit, stroopte zijn broekspijpen op en ging het water in. Vanaf de brug keken we met z'n allen met hem mee en ineens zagen we de paling tussen het riet. Daar, daar, riepen we en voordat de paling het open water wist te bereiken, had de buurman hem te pakken. We zijn in optocht met de paling naar huis gelopen, maar wie de paling heeft opgegeten is me ontschoten, maar dat buurman Hatzmann zelf geweest zijn.

G.v.V. - Joop Kuijer.