(Ingezonden door Peter Velo, Nieuwegein.)

“Rooie Brugger”

Mijn jeugd heb ik doorgebracht aan de Hogelanden Westzijde, zo’n 100 meter vanaf de politiepost aan de Roode Brug. Mijn vader was pianist/dirigent, welbekend in de buurt en geboren aan de Vinkenkade aan de oostzijde van de Vecht, naast de dakpannenfabriek.

Ik heb de bewuste politiepost menigmaal aan de binnenkant mogen bekijken, want als een agent je pakte voor de één of andere ‘misdaad’ dan mocht je strafregels schrijven op de politiepost en je ouders konden je dan komen ophalen. De agenten werden in die jaren regelmatig opgetrommeld als er een vechtpartij of iets anders aan de gang was aan de overkant van de post, de Jagerskade, waar in die tijd Café Murk nog zat. Later, na een brand, is Murk verhuisd naar de Omloop, later Anton Geesinkstraat. De arbeiders werden in de jaren 50/60 wekelijks contant uitbetaald en vrij vaak werd dat bedrag bij Murk direct omgezet in sterke drank. Soms in die mate, dat men straalbezopen langs de Vecht naar huis liep. Dat resulteerde er dan in dat men zwalkend langs de walkant, een glooiende graskant zonder hek naar huis liep en er regelmatig iemand in de Vecht viel. Omdat In die tijd bijna niemand kon zwemmen had de politie hiervoor bij de brug een lange stok met een haak hangen, die gebruikt werd om de man, soms een vrouw, op het droge te trekken.

In die tijd waagden politieagenten zich slechts aan de overkant van de Roode Brug, dus aan de oostzijde, als zij minimaal met zijn tweeën waren. De oostzijde met o.a. de Hoogstraat, Anthoniedijk, Loevenhoutsedijk en Pijlstraat stond bekend om zijn losse handjes. Als je vertelde dat je bij de Roode Brug woonde, was je een “Rooie Brugger”, wat niet bijster lovend voor je was. Je werd vrijwel direct geassocieerd met het Zandpad en dus de hoeren. Vechtpartijen werden meestal in der minne geschikt, aangifte werd vrijwel nooit gedaan.

Ik heb daar toch een prettige jeugd gehad en heb er zelfs geen moeite mee ook nu nog te zeggen: Ik was en ben een “Rooie Brugger!”