Het kleinste cafeetje van G & G, door Joop Goslinga. 

Het is moeilijk om aan dit verhaal te beginnen. 

Als kind noemde ik ze tante Griet en ome Gerard, maar een echte tante of oom waren ze niet van ons. Nee, want ze waren een tante en een oom van mijn vader Bart Goslinga, ook wel “sokkenbart” genoemd. Tante Griet, die met ome Gerard was getrouwd, was een zus van mijn opa Goslinga, die ik trouwens nooit gekend heb, omdat hij al vroeg is overleden. Dit was een korte intro, maar waarom dit verhaal? 

Tante Griet had waarschijnlijk het kleinste “buurtkroegie”van Utrecht en misschien wel van heel het land. Vanuit Hoogstraat 58, verkocht ze aan haar wel hele kleine klantenkring bier in huis. Haar vaste klanten waren de heren Steenis en Foppen, ook kwamen de heren Burgsteden en Schoonheim regelmatig hun dorst lessen. Foppen had schuin bij ons aan de overkant een viswinkel. Hij had als visboer een A vergunning, wat inhield, dat hij zwak alcoholische dranken mocht verkopen. Toch ging hij zijn dorst lessen bij tante Griet, mogelijk omdat hij dat toch gezelliger vond dan bij hem thuis. Zelf denk ik, dat hij voor de gezelligheid naar tante Griet en ome Gerard ging, om daar wat bij te praten met de buren, of zou het roddelen geweest zijn? Dat moest haast wel, want er gebeurde niet zoveel in de Hoogstraat.

De kinderen konden heerlijk spelen op straat, want een auto zag je er niet, tenzij de gemeente met de auto de vuilnisbakken kwam legen. Of, eens in het half jaar de “puttenzuiger”, om de putten te reinigen. Het assortiment bier, dat alleen in flessen werd verkocht, bestond uit “Hengelo’s bier”, of Grolsch bier met de bekende sluiting. Het Hengelo’s bier werd een kleintje genoemd, de Grolsch fles een buikie. Ze verkochten ook limonade, maar dat was meer voor de sier dan voor de winst. 

Als tante Griet en ome Gerard zondags uit de kerk kwamen, gingen wij, de kinderen van Bart Goslinga, naar ze toe om ze een prettige zondag te wensen. De achterkamer stond dan al blauw van de rook, veroorzaakt door de stug rokende al vroeg gekomen gezelligheidsdrinkers. Met een handvol Tum Tum, mochten we weer huiswaarts keren. Kleine kinderen waren blijkbaar niet gewenst, maar ach, we hadden de buit binnen, dus wat maakte het uit. 

Deed de politie daar niets aan?  

Natuurlijk niet, niemand had last van de gezelligheidsdrinkers. Ze maakten geen ruzie en vielen hun buren niet lastig, dus waarom zou men? Als het warm weer was, zaten de drinkers buiten op hun eigen meegebrachte stoelen of krukjes. Ik kan me nog herinneren dat er een agent langs kwam die gezellig mee ging babbelen. Nee, hij dronk geen bier, voor hem was er limonade. Wij mochten dan even niet naar buiten om te kijken wat de agent wou, want kleine kinderen en dronken mensen vertellen de waarheid, maar dat mocht die agent weer niet weten. Als de agent weer weg was, mochten we weer naar buiten. 

Om de zoveel tijd kwam de Firma Pieneman de voorraad aanvullen, meestal op zaterdagmiddag. Hun driewielig voertuig, waarschijnlijk een tweetakt, maakte dat de straat even blauw van de rook zag. Maar ach, wat gaf dat, het was gezellig. Mijn vader was schillenboer en had in de polder ook wat vee, zoals: koeien, varkens, kippen en een paard, dat hij had om de schillenkar te trekken. Wij hielpen altijd met de verzorging van de dieren en als we daarmee klaar waren mochten we nog een halfuurtje buiten spelen, om dan rond 6 uur te gaan eten. Daarna direct naar bed, daar moet je nu niet meer mee aankomen. 

O ja, ze hadden ook een hond, zo’n rode langharige, een mooie lieve hond. Zover ik weet hebben ze drie honden gehad, niet tezamen, maar zodra er een was overleden, kwam er een andere, en wat ik zo leuk vond, was dat al die honden JOOP werden genoemd. Het waren heerlijke knuffelhonden. 

We hadden het zwaar en moeilijk, maar ik ben er toch een beetje trots op in de Hoogstraat te zijn geboren en groot te zijn gebracht. 

De vele mooie herinneringen pakken ze me niet af. 

Joop Goslinga.