Voetballen op straat jaren '50. (uit eigen herinnering)

Trainen deden we meestal op woensdag bij v.v. DWSV, de rest van de week voetbalden we op straat. In die tijd waren de straten nagenoeg vrij van autoverkeer, dus had je daar weinig last van, er was aan ruimte geen gebrek. Bezijden het laatste huis in de Hoogstraat was een blinde muur, waarop iemand uit de buurt een doel had geschilderd, met daar boven de tekst DWSV 3e klasser. We voetbalden altijd tegen die muur, maar moesten wel oppassen dat de bal niet te hard tegen de muur kwam, want als dat te vaak gebeurde, kwam bewoonster Jopie Schoonheim naar buiten en stuurde ze ons weg. Maar als Jopie weer naar binnen was, gingen we weer voetballen. Het was een heel apart huis, de voorkant van het huis was in de Hoogstraat en de achterkant aan de Loevenhoutsedijk. Aan beide kanten waren ramen en als iemand vanaf een zijkant van het huis een voorzet gaf, kwam er wel eens een bal tegen de ruit, maar daar deed Jopie niet moeilijk over. Het was linker als er een politieagent (wout) aankwam, want als die je snapte, kon je beter benen maken, want voetballen op straat werd niet getolereerd. Als die gasten je voor de tweede keer snapten, kon je mee naar politiepost Roode Brug (woutenkit). Als je geluk had werd je met een waarschuwing naar huis gestuurd, maar het kon zo maar gebeuren dat je daar strafregels moest schrijven. Er was in onze ogen één aardige agent, die noemden we knip-oogie. Als we hem op zijn fiets zagen aankomen, werd er geroepen: "daar komt knip-oogie aan". Dan stopten we met voetballen en nam één van ons de bal onder zijn arm en liepen we weg als alsof er niets aan de hand was. Als hij dan langs fietste, knipoogde hij naar ons en zei hij: "niet meer voetballen jongens". Dan zeiden we: "we voetballen toch niet meneer ", maar natuurlijk wist hij wel beter. 

Het huis van Jopie is rond het jaar 1970 afgebroken.

G.v.V.