(Info uit eigen herinnering, foto Utrechts archief)

De volkstuin.

In de jaren vijftig was het hard werken en weinig verdienen. Om wat extra’s te verdienen huurde mijn vader een volkstuin aan de Gageldijk. Een stuk grond, van dertig bij vijftien meter, waar het onkruid wel een meter hoog stond. Nadat we het onkruid verwijderd hadden moest er gespit en gemest worden en  konden de eerste zaadjes de grond in. We waren niet bekend met deze materie, maar gelukkig waren er genoeg mensen om ons heen die wilden helpen. Van één van die mensen kreeg mijn vader een tip, dat hij op het Jacobsplein, waar nu de van der Hoevenkliniek staat, gratis mest weg kon halen bij een voddenboer die daar een paard op stal had.

Mijn vader maakte een afspraak met de voddenboer en ik mocht mee om te helpen. Om de mest te vervoeren huurde mijn vader in de Lauwerecht een  bakfiets. Toen we die geladen hadden, kon ik vanaf het zadel nog maar net over de mest heen kijken. We reden via de Hoogstraat en de Loevenhoutsedijk de Sint Anthoniedijk op, een polderweggetje, met aan weerszijden een sloot. Het was zwaar trappen en gaande de rit kreeg ik de trappers bijna niet meer rond. Mijn vader, die op de bromfiets naast me reed, wilde me een handje helpen. Hij pakte het stuur en duwde, maar hij duwde zo hard, dat de bakfiets schaarde en ik met bakfiets en al de sloot in reed.

En daar zat ik, de bakfiets met de voorkant in het water en ik, hoog en gelukkig droog nog op het zadel. Met hulp van een paar voorbijgangers probeerden we de bakfiets op de kant te trekken, maar er was geen beweging in te krijgen. Gelukkig kregen we hulp van een boer, die met zijn trekker de bakfiets op de kant wist te krijgen.

We zijn onze weg vervolgd met een bijna lege bakfiets, want de meeste mest lag in de sloot.

GvV.