Uit Stadsjeugd 2006, door Ton van de Berg.

Met het nette pak aan vond Mathijs van der Hagen dat hij als kind best wel op een directeur leek. Directeur van circus Sarrasani was hij, een circus van jongens en meisjes uit de Hoogstraat buurt. Het was zomer en de tweede wereldoorlog was een paar jaar oud, maar voor kinderen stond de wereld niet stil. Mathijs speelde circus met zijn vriendjes en dat ging zó goed, dat ze besloten een voorstelling te geven. Ze speelden op de hoek van de Hoogstraat/Pijlstraat een toneelstukje van de wolf en de drie geitjes en deden kunstjes als beren duo, waarvoor de moeder van Mathijs uit gordijnstof twee beren pakken had gemaakt. Ook was er Loeki de hond, die trucjes kon, zoals door poortjes lopen. Er was ook muziek in circus Sarrasani, vooral de accordeon was populair. Nel en Jantje van Kooten uit de fruitbuurt, Jan Leffef en Bep de Rooij, hadden allemaal een accordeon en ze speelden er graag op.

Ze hadden met dekzeilen een manege gemaakt en daarop de naam Sarrasani geschilderd. Bij de ingang was een kassa, waar ze 25 cent entree vroegen. Een paar weken lang waren er voorstellingen. De grote jongens uit de buurt, die bekend stonden als ruig, hielpen ook mee. Karel Hagemans bijvoorbeeld, verkocht kaartjes in het Ondiep en hij droeg al het geld netjes af. Een politieagent wees de jonge directeur Mathijs er op dat hij een vergunning nodig had en dat hij zich daar voor moest vervoegen bij politiepost Roode Brug. Met knikkende knieën ging Mathijs het bureau binnen, maar gelukkig was de politiebaas coöperatief, hij zorgde snel voor de officiële papieren. Van de wagen waarmee zijn vader, Arie van der Hagen, heet water ventte, haalde Mathijs een grote bel, die geluid werd als aankondiging van een nieuwe act. Acts die hij als spreekstalmeester aankondigde. Aan het einde van het seizoen maakte ze de kas op en hadden ze 150 gulden.

De buurtvereniging kwam er naar vragen voor activiteiten, maar daar had Arie geen trek in, het geld heeft hij verdeeld onder degenen die meegewerkt hadden.