Hier klikken voor link http://rodebrugbuurt.magix.net/index.htm   voor stomme 3 filmpjes van Stella Maris, dan op verhalen en dan beeldmateriaal Buurthuis Stella Maris.

Mijn Stella Maris, door Joop Goslinga.  

Voor de Katholieken bij de Roode Brug had kapelaan Jansen in 1949 een jeugdvereniging opgericht, met natuurlijk een verwijzing naar de bijbel. De vereniging kreeg de naam Stella Maris. (Sterre der Zee). Iedere Rooie Brugger kon nu een zeester worden, maar je moest wel aangesloten zijn bij de parochie van de Sint. Joseph kerk aan de Draaiweg. In het begin was de club alleen voor jongens, later mochten ook de meisjes zich aanmelden. Je moest een bepaalde leeftijd hebben om lid te mogen worden. Mijn twee oudere broers gingen elke week naar de Kapel in de Hoogstraat, waar in het zaaltje de kerkbanken opzij werden gezet om spellen te kunnen pelen. 

Aalmoezenier Jansen had bedacht dat er spellen gespeeld moesten worden, onder het mom van, we moeten die schoffies van de Roode Brug een doel geven, om ze op welke manier dan ook aan het Katholieke geloof te binden. Of dit de reden was, of omdat eerdere oprichters dit hadden bedacht, weet ik niet, ik ben nu eenmaal in 1946 geboren en had toen misschien wel een speen in mijn mond. Maar naar mate ik ouder werd en de verhalen van mijn broers over Stella Maris hoorde, wilde ik daar natuurlijk ook op. Ze kwamen altijd thuis met wilde verhalen en zoals ze het nu noemen, een big smile op hun gezichten. Jopie zou en moest ook op de Stella Maris en eindelijk was het zo ver, op welke leeftijd weet ik niet meer. Met een dubbeltje voor de contributie in m’n hand ging ik voor het eerst naar Hoogstraat 33. Dat ik maar één dubbeltje hoefde te betalen kwam omdat al twee broers lid waren van Stella Maris. Kapelaan Jansen had daar goed over nagedacht, want hij wist dat in de Roode Brugbuurt geen veelverdieners woonden, om hun kinderen van straat te houden had hij deze regel bedacht.

Stella Maris was een verlengstuk van de kerk. Bij aanvang van een speelavond zongen we het Stella Maris lied, dat in het liederenboek van de kerk stond en natuurlijk ook de gebeden. Maar goed, ik zat op Stella Maris. Ik had een akela, zoals de juffrouwen genoemd werden, Akela Franssen, samen met, ik dacht Tonnie of Toba Huissen, de dochter van de fietsenmaker van de Draaiweg. Ik was nog niet geïnstalleerd, dus mocht ik mezelf geen Jantje noemen. Jantje was je tot een bepaalde leeftijd, ik dacht zolang je op de lagere school zat. Daarna werd je Adelborst en had je geen Akela meer, maar een Schipper, een naam die wat meer met varen en zee verkennen te maken had. Als je lang genoeg lid was en je netjes had gedragen mocht je een uniform gaan dragen, dus kon mijn moeder aan de slag om een marineblauwe trui te breien. Dat was een kleine moeite voor mijn moeder, want die breidde onze truien altijd zelf. Als we er uitgegroeid waren, werd de trui uitgehaald en de wol weer gebruikt voor een volgende trui. 

Mijn trui was mijn moeders derde Stella Maris trui, net als voor mijn broers. De blauwe kraag die om de schouders werd gedragen werd genaaid door enkele dames uit de buurt en de parochie. Het fluitkoord werd gekocht bij een speciaalzaak. Of mijn ouders dat moesten betalen weet ik niet, dat gold ook voor de baret. Na, ik dacht één jaar, brak voor mij het hoogtepunt aan! Met nog meer nieuwe leden werd ik geïnstalleerd. Toen werd het clubgebouw weer een kapel en werd er voordat we de eed aflegde eerst een Heilige Mis opgedragen. Dat ‘slimme’ idee was van kapelaan Jansen, want dan waren de ouders ook weer eens in de kapel, want niet alle ouders deden altijd hun “zondagsplicht” om naar de Draaiweg te lopen om naar de kerk te gaan.

Hun kinderen, die op Stella Maris zaten, leerde in ieder geval bidden en door de installatie van hun kinderen hoopte hij ze in ieder geval wat meer van het geloof bij te brengen. Eindelijk was ik een Jantje en een echt lid van de Stella Maris. Ik ben daar vele jaren elke week dolblij naar toe gaan. Ik werd ook nog trommelaar bij de drumband van Stella Maris, die onder leiding stond van de heer Veerman. Ook iets waar ik graag naar toe ging en dan niet te vergeten, de jaarlijkse zomerkampen.

Kapelaan Jansen, pastoor Weldam, Sint Jozeph kerk, buurthuis Hoogstraat 31-33 waar de Anthonius kapel en een kleuterschool in huisde en buurthuis Anthoniedijk. 

Hoogstraat 33 --- het Kapelleke.

Alle zunne, ik ben geen Belg, maar een Rooie Brugger, maar het klinkt zo lekker, het Kapelleke. Toen ik nog op de Rijnvaart zat en we vracht haalden of brachten naar de haven van Antwerpen, kreeg ik de gelegenheid om de stad te bezoeken en vond ik dit altijd lekker klinken. Als je dan in de kroeg een lekker Belgisch biertje zat te drinken en de Belgen zo hoorde praten, begin je, althans ik, te genieten van de Vlaamse spraak.

Er was ook een Kapelleke in de Hoogstraat, waar ik toen ik zo’n vier vijf jaar oud was, toen ik daar achter kwam. De Sint Josephparochie (Draaiwegkerk) had in de wijk Roode Brug het pand 31-33 in zijn bezit. In dit pand zat ook een kleuterschool. Ik heb daar ook nog een poosje opgezeten. We verhuisden al snel naar de school op de Anthoniedijk, want daar was meer ruimte. U moet weten, dat ook ik een kind ben van de babyboom die na de oorlog was ontstaan. 

Naast de school Hoogstraat 33 woonden mijn oom en tante Piet en Greet Bicker. Het gebouw was elke zondag voor de vooral oudere bewoners van de Roode Brug. Dan werd daar een Heilige Mis gehouden, zodat de oudjes niet helemaal naar de Draaiweg hoefde te lopen. Kan me nog herinneren, dat als er plaats was, kinderen ook naar binnen mochten. Wat was dat handig zeg! Allereerst omdat het lekker dichtbij was, maar vooral fijn omdat dan de H. Mis korter duurde dan in de kerk aan de Draaiweg.

Dat kon zo maar een half uur korter zijn. 

Wat ik me ook nog herinner, is dat er ook een organist was die met zijn orgel op de verdieping boven de ingang van het huiskapel zat. De organist was de heer van Dort, die tegenover de Kapel woonde. Hij was ook de koster van deze Kapel, wat hij samen deed met zijn vrouw. Het orgel had zijn beste tijd gehad en als ik het goed heb, vergeef me als het niet zo is na 63 jaar, was een trapper die lucht voor de balgen aanzoog defect. Ook de werking van de balgen was niet meer in orde. De oudere jongens Henny Hoeijen en Hans (knor) Voorn hielpen een handje door de riemen van de balgen op en neer te bewegen om zo de lucht in het orgel te krijgen en als ze dat te langzaam deden klonk het wel een tikkeltje vals. Of ze dat expres deden weet ik niet, maar aan hun lachende gezichten te zien zou het zo maar kunnen.

Maar ja, ik was nog zo jong, en dit is het enige wat ik me herinner. Toen later de Kapel werd opgeheven werd het gebouw gebruikt voor het net opgerichte Stella Maris.

Stella Maris presenteert: Bioscoop Hoogstraat 31-33.

Een bioscoop in de Hoogstraat, waar dan?, zullen sommigen zeggen. Ik haal het even uit mijn diepste gedachten. De Stella Maris bestond al weer een paar jaar en dit jochie deed bijkans met alles mee. Zomerkampen, de drumband en natuurlijk de wekelijkse spelen in de Hoogstraat en de Anthoniedijk. Kapelaan Jansen was helaas vertrokken uit de parochie, om elders, waar heb ik nooit geweten, als pastoor met een eigen parochie aan de slag te gaan en u mag het best weten, dat ik nu nog nieuwsgierig ben of hij daar ook een Stella Maris heeft opgericht.

We zijn enkele jaren verder en de adelborsten van het eerste uur, zoals Nol van Hoeijen en de oudste van de Nas, ik dacht Ad, waren nu leiders of schippers. Het ging voorspoedig in de Hoogstraat en de Anthoniedijk. De gemeente Utrecht gaf sinds kort geld aan jeugdhonken door de gehele stad en Stella Maris was er een van. Het geld werd niet gepot, dat mocht trouwens niet van de gemeente, het werd direct gebruikt om het sociale werk bij de Roode Brug meer glans te geven. Dit was ook altijd de wens geweest van Kapelaan Jansen. TV was er nauwelijks en de zondagen gingen vaak doelloos voorbij, maar niet voor ons, de kinderen van SokkeBart, wij hadden genoeg te doen met alle dieren in de stal. Toch waren er wat uurtjes over voor wat anders. 

Meneer Veerman, die de drumband in zijn eentje had opgericht en elke zondag met de jongens oefende op de Anthoniedijk, had met enkele oud leden, die nu schipper waren, het idee opgepakt om op de donkere zondagen een filmvoorstelling te geven. Op de Biltstraat zat een winkel die voor alles kon zorgen, een scherm, een projector en een uitgebreide collectie films. Geen nieuwe bioscoopfilms, maar films uit de oude doos, zoals Stan Laurel en Oliver Hardy (de dikke en de dunne) en Charlie Chaplin. Maar ook keboy (cowboy) films, van bijvoorbeeld Roy Rogers, die door de kinderen Rooie Roggers werd genoemd, of Zorro en piratenfilms. Voor ieder wat wils.

Als er weer een donkere zondag was, of was voorspeld, hing er bij het Stella Maris in de Hoogstraat een flyer met de aankondiging dat er een filmvoorstelling zou zijn. Ook op de Anthoniedijk hing zo’n flyer en alsof mijnheer Veerman niet genoeg deed voor de club, ook bij hem thuis op het raam. De kaartjes werden verkocht bij meneer Veerman in de Hoogstraat 60. Men had keus uit twee voorstellingen. De eerste was om twee uur en de tweede om half vijf. Die van twee uur was altijd afgeladen vol,  dus als je persé de film wilde zien, was je verplicht om die van half vijf te nemen. De filmvoorstellingen werden gehouden in de voormalige kapel in de Hoogstraat 33. Zo konden de oude banken van de kapel ook weer gebruikt worden. De projector stond op het balkon en het filmdoek daar recht tegenover tegen de achterwand.

Hennie van Hoeijen en Toon (de knor) Voorn waren meestal de operators.

Als de film was afgelopen en het was een keboy of piratenfilm geweest, kon je de klok erop gelijk zetten dat na een kwartiertje de jongens, maar ook enkele meisjes, de straat opgingen om cowboytje of piraatje te gaan spelen. Als het keboy spelen was, hadden we een speelgoedpistool en als je die niet had gewoon een kort stukje hout. Het schieten speelde zich altijd af rondom de zandbak bij de van Zijlstraat en dan waren de pang, pangs, niet van de lucht. Als het een piratenfilm was geweest hadden de jongens een lat waar een kort latje op was getimmerd, dat dan dienst deed als sabel.

Het was allemaal simpel, maar we waren vroeger met weinig tevreden en dat beetje extra kwam van Stella  Maris.

Stella Maris 10 jaar. 

Ik was iets ouder dan 12 ½ jaar, maar dat werd niet gevierd, al had ik dat best gewild, maar 12 ½ jaar getrouwd is wat anders dan 12 ½ jaar oud zijn.

Ik zat al verschillende jaren op de club, ook al enkele jaren op de drumband. Voor dit grote feest had meneer Veerman de jongens, meisjes waren er toen nog niet, een speciale mars laten in studeren. Pastoor Welman zou ook aanwezig zijn, want hij moest natuurlijk zien wat kapelaan Jansen allemaal bereikt had. De drumband had inmiddels een echt matrozen uniform, waar we erg trots op waren. Nu waren we echte matrozen en niet voor de sier, want met de Palmpasen optocht liepen we voor op.

Om aandacht te vragen voor het 10 jarig bestaan van Stella Maris, ging de drumband eerst de wijk rond, al hadden de leden dat allang rond verteld. Toen ik bijgaande foto in handen kreeg, zag ik daarop de heer Tielen, de vader van een van mijn eerste akela’s (leidsters). Mijn allereerste akela was juffrouw Fransen, maar die kon niet meer aanwezig zijn op de dag dat onze groep clubmiddag had. Wij dus naar akela Tielen en die kon wel op die dag. Met haar zijn we ook op zomerkamp geweest in Noordwijkerhout. Dat was geweldig. Haar vader, de heer Tielen, had een brandstoffenhandel en schonk elk jaar een mud kolen voor de Stella Maris loterij. Tielen was in die tijd een grote naam in de kolenbranche, die zijn opslagplaats had aan de Sypesteinkade. Hij woonde in de van Humboldstraat, een straat die bij de parochie hoorde.

De heer Tielen werd voorzitter toen Stella Maris subsidie kon krijgen van de Gemeente, maar dan moest Stella Maris wel een stichting worden. Op de foto ook pastoor Weldam. Toen was zijn gezondheid nog redelijk, maar later ging zijn gezondheid hard achteruit, maar hij weigerde zijn parochie te verlaten. Hij had net als mijn pa astmatische bronchitis, dus kort kortademig. Als hij op zondag om 9 uur een kerkdienst leidde, duurde die zeker een half uur langer, omdat hij tijdens het spreken tussen de zinnen door naar lucht moest happen. De kerkdienst die daarop volgde, kon dan niet voor het altaar gehouden worden en werd dan door een kapelaan naar een van de zijbeuken verplaatst.

19-05-1959:

Receptie ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van Stichting Stella Maris gezinswerk in Hoogstraat 33, met van links naar rechts kapelaan F.Th. Jansen, pastoor E. Welman, voorzitter A.J. Tielen, mevr. J. Asperslag - Jonker, H.M. de Beer, A.J.M. v.d. Brink en de secretaris van de H. Salvator jeugdzorg die een soldeerbout aanbiedt.